Met het zweet in mijn handen zit ik achter de computer. Ik ga iets opbiechten. Iets bekendmaken. Iets wat jullie nog niet van mij weten. Dit is mijn coming out en ik vind het spannend. Extreem spannend eigenlijk. Waarom? Omdat ik bang ben voor jullie oordeel. Voor jullie vooroordeel.
Maar ik heb er nu lang genoeg mee rondgelopen. Ik draag het met me mee, het zit me in de weg en het moet eruit. Ik wil er niet langer meer over zwijgen…
Ik ben 37 jaar circusclown geweest.
Zo. Dat is eruit.
Het is nu al een opluchting.
Hier komt mijn verhaal (voordat ik me bedenk).
Mijn grootste angst is dat je het niet begrijpt, of dat je denkt dat ik als een soort domme carnavalsclown in een Bassie en Adriaan caravan heb gewoond. Dat je denkt dat ik clown ben geworden omdat ik niks anders kon.
Toen ik tegen mijn lerares Engels op de meao zei dat ik van school ging om met het circus mee te gaan, vroeg ze of mijn ouders niet bang waren dat ik dan aan de drugs zou gaan. Wow… iedereen in het circus is natuurlijk verslaafd. En hoe vaak ik de vraag wel niet heb gekregen of er überhaupt wel geld mee te verdienen was… Nog zo’n vooroordeel.
Ik heb 33 jaar in super-de-luxe caravans gewoond, mijn eigen huis en auto’s gekocht en ver boven modaal verdiend. Dus ja, er was geld mee te verdienen. Ik werkte door heel Europa en heb miljoenen mensen laten lachen. De grootste Duitse krant roemde mijn meesterschap en ik heb honderden interviews gegeven over mijn mooie vak. Ik werkte onder andere in Circus Carré en schreef mijn eigen kinderboek. Ik ben bevriend met burgemeesters, hoogwaardigheidsbekleders en topondernemers.
Door de invuloefening van de mensen die mij niet gepassioneerd mijn unieke beroep hebben zien uitoefenen, heb ik getwijfeld over deze ‘coming out’. Best bijzonder hoe dat werkt, want er zijn miljoenen mensen die mij als clown hebben zien werken en daar enorm van hebben genoten.
Maar het zijn niet de vooroordelen over geld of drugs die mij tegenhielden om jullie te vertellen over mijn loopbaan. Waar ik het meest bang voor was? (Of moet ik zeggen ‘Bang voor ben…’ Nou vooruit… nog een kleine beetje ben…)
Een clown kan geen life coach worden.
Nee ik heb geen rechten, economie of iets dergelijks gestudeerd. Ik heb mijn droom waargemaakt. Een droom die ontstond toen ik als kind een circusvoorstelling zag. Dat circusbezoek maakte een onuitwisbare indruk. Wat ik maar duidelijk wil maken: ik ben niet zielig en ik was niet zielig. Sterker nog; door mijn droom te leven heb ik gekozen voor mijn eigen geluk.
Ik zeg het nog een keer: GEKOZEN VOOR MIJN EIGEN GELUK.
En de vraag die mij nooit is gesteld: ‘Word je gelukkig van je werk als clown?’ Mijn antwoord was natuurlijk volmondig ‘ja’.
Dus kiezen voor mijn eigen geluk, dat is precies wat ik nu weer doe.
Mijn nieuwe geluk is coachen. Ik help jou en anderen met mijn ervaringen, mijn kennis en kunde. Naast ervaringsdeskundige ben ik ook gediplomeerd coach. Dit keer vind ik het wel belangrijk om dat te benadrukken, omdat ik zie dat er veel kaf onder het koren is bij coaches. Mijn hbo-opleidingen zijn erkend door de Nederlandse orde van beroepscoaches (NOBCO) en ik ben niet voor niets aangesloten bij deze beroepsvereniging.
Clown en coaching.
Het zijn twee unieke werelden en ík ben de verbindende factor. Ik heb gekozen voor deze bijzondere beroepen en ik ben dankbaar. Dankbaar dat ik het mocht doen. Dankbaar dat ik het mag doen.
Ik val op mannen
Nog een coming out? Nee, deze had ik rond mijn 24e. Tot die leeftijd had ik mijn ouders niet durven te vertellen dat ik op jongens viel. Het was een worsteling met mijzelf en mijn gevoelens, waarbij angst een grote rol speelde. Angst om niet gewaardeerd te worden om wie je bent. Angst om anders te zijn dan de rest. Angst om afgewezen te worden. Angst voor het onbekende. Angst voor negatieve reacties.
Angst is een slechte raadgever, want het tegenovergestelde bleek namelijk waar. Mijn coming out over mijn geaardheid werkte heel bevrijdend en er veranderde eigenlijk niets. Niet als het ging om de mensen om mijn heen. Niet in de manier waarop ze met mij omgingen.
Voor mij persoonlijk veranderde er heel veel: ik liet een enorme last los en kon gewoon uniek mens zijn. En daar kom ik op de kern van mijn coming out:
Stop mij niet in een hokje.
Ieder mens is uniek. Ik wil niet worden bestempeld als iemand uit de LHBTIQ+ community. Ik wil niet gezien worden als die clown. En zeker niet als die coachende clown. Stop mij niet in een hokje! Ieder mens is uniek en ieder mens is een uniek mens. Laten we elkaar met respect en fatsoen behandelen. Elkaar de ruimte geven om uniek te zijn. Dat soort ruimte past overal en altijd, zelfs in de meeste krappe kamer.
Durf jij te zijn wie je bent?
Draag je een last met je mee? Wil jij ergens voor uitkomen en heb je iemand nodig die je begeleidt in dat proces? Behalve gediplomeerd coach ben ik ervaringsdeskundige in coming out. Dus ik zeg: kom maar door met jouw vraag. Ik help je met alle liefde.