Ik loop door een overdekt winkelcentrum langs een terras. Aan een tafeltje zit een kleine jongen, met voor zijn neus een flesje chocomel met een rietje erin. Het jongetje kijkt verveeld om zich heen. Naast hem zit een vrouw, waarvan ik denk dat het zijn moeder is, op haar telefoon te turen. Ik heb direct medelijden met het kind, want hij krijgt totaal geen aandacht. De telefoon van zijn moeder is kennelijk belangrijker. Hij kan dat nog niet zo beredeneren zoals ik dat kan, maar voelen kan hij het zeker. En misschien slaat hij dat gevoel wel ergens op.
Zijn moeder ziet hem niet
Ik treed op in het circus voor een groep kinderen. Ik ben helemaal in mijn element en de kinderen lachen en klappen. Een klein jongetje weet niet wat hij meemaakt en kijkt verrukt naar zijn moeder. Maar zijn moeder is druk met haar telefoon en ziet hem niet. Ik voel me eerlijk gezegd beledigd dat ik me zo sta uit te sloven en dat zij totaal geen interesse lijkt te hebben in mijn kunsten. Maar ik kan het relativeren en me concentreren op de kinderen. En op de volwassenen die het wel waarderen. Maar het kind dan? Hij kan nog niet relativeren. Hij krijgt een signaal dat hij minder belangrijk is dan de telefoon van zijn moeder. En wat doet hij met dat signaal?
Perfecte scheiding
Ik laat de hond uit. Dan loop ik altijd langs een school waar ouders ‘s morgens hun kinderen naartoe brengen. Naast de school zit ook een dagopvang. Ik zie een klein jongetje. Hij ziet er perfect uit. Leuke merkkleding, gave schoenen en zijn nog natte haren in een perfecte scheiding. Op zijn neus een klein rond brilletje met dikke glazen. Hij is hooguit vier jaar oud en draagt een rugzakje. Zijn moeder die naast hem loopt heeft zijn hand vast, maar haar blik is gericht op haar telefoon. Wie weet is ze alvast nieuwe merkkleding aan het bestellen.
Observaties en oordelen
Dit zijn wat dagelijks observaties én oordelen. Mijn oordelen. En die zijn natuurlijk gekoppeld aan mijn eigen herinneringen en ervaringen. Daar ben ik me zeer bewust van, zeker na het lezen van het boek ‘Oud zeer’ van Bram Bakker. Hij schrijft over affectieve verwaarlozing. Over onvoldoende liefde en aandacht en hoe groot de impact kan zijn. Natuurlijk zijn er allemaal redenen te bedenken waarom die moeders druk waren op hun telefoon. Maar juist op het moment dat je met je kind op een terras zit, een voorstelling bezoekt of hem of haar naar school brengt, juist op die momenten heeft je kind jou harder nodig, dan jij je telefoon.
Affectieve verwaarlozing
Ik verplaats me in het kind, ik ben zelf ook kind geweest. Maar ook de vaders en moeders waar ik hier over schrijf, want het zijn natuurlijk niet alleen maar moeders die op hun mobiel zitten, zijn kind geweest. Ik kom uit het mobielloze tijdperk. Maar ook toen bestond er al affectieve verwaarlozing; onvoldoende aandacht en liefde voor de gevoelens van het kind. Het zal in de meeste gevallen niet met kwade opzet zijn geweest. Maar het is wel belangrijk dat je je bewust bent van de dingen die je doet. Of niet doet. Het is verschrikkelijk hoeveel affectieve verwaarlozing er is en wat de gevolgen daarvan kunnen zijn.
Terugkijken op je kindertijd
In mijn praktijk hoor ik schrijnende verhalen van volwassenen, over hoe zij hun kindertijd hebben beleefd. Dat ze zich nu pas realiseren waar hun overtuigingen, waar ze in hun huidige levensfase tegenaanlopen, op zijn gebaseerd. We zijn allemaal mensen, we zijn allemaal anders. Maar we waren wel allemaal ooit kind. Elk mens zal zich zijn jeugd op zijn eigen manier ervaren en herinneren. Kinderen uit hetzelfde gezin kunnen op een compleet andere manier terugkijken op hun jeugd. Het gaat om de individuele ervaring en die is van jou. Jij bent vrij om je eigen gedachten, gevoelens en herinneringen te hebben.
Wil jij praten over jouw jeugd? Over ervaringen uit het verleden waar je in het nu tegenaan loopt? Ik help je graag met verwerken van oud zeer. Dus maak een afspraak. Ik beloof je: tijdens ons gesprek staat mijn mobiele telefoon altijd uit.