Vorige maand keek ik een half uur naar een filmpje op social media. Een stralende Amerikaanse beloofde mij een heel eenvoudig dieet, met een banaan als belangrijkste ingrediënt. Daarmee zou ik makkelijk afvallen, zonder sporten, bewegen of minder eten. Ze speelde in op mijn gevoelens, verlangens en angsten. Een half uur lang – ja, ik ben echt blijven kijken – herhaalde ze zichzelf. Als ik haar geheim wilde weten, moest ik wachten tot het einde van het filmpje. Helaas kon ik niet vooruit scrollen. In de laatste 10 seconden verscheen er een link; klik om het recept te downloaden. Ik moest eerst “slechts” 47 dollar betalen. Ze had al een half uur van mijn leven gestolen, en nu wilde ze ook nog eens 47 dollar voor bananenrecepten. Om mij te leren hoe ik een banaan moet pellen en prakken. Zo gek was ik natuurlijk niet.
Wonderpillen
Advertenties op social media zijn nog geraffineerder dan suiker. Nadat ik een filmpje over afvallen had bekeken, begonnen alle producenten van pillen, poeders, apparaten en wonderonderbroeken te vechten om mijn aandacht. Te lonken naar mijn vet. Dat vet heeft me al een vermogen gekost, en nu willen al die bedrijven er ook nog eens vet veel geld aan verdienen. Ze verkopen wonderen. Een studente heeft toevallig de formule gevonden die mijn leven voorgoed zal veranderen. Er staan foto’s bij van laboratoria (wetenschappelijk bewijs), dokters, verpleegkundigen en dikke en dunne mensen. De reviews zijn zo lovend, dat ik het liefst drie potten met wonderpillen (voor slechts 189 euro) in één keer met een glas water wil doorslikken. Weg met die derde onderkin!
Ik wil zó graag van mijn overgewicht af, dat ik soms in wonderen wil geloven. Wil geloven dat ik echt in minder dan drie maanden 20 kilo kan afvallen, simpelweg door het verslinden van dure wonderpillen. Ik kan de verleiding ze te bestellen maar net weerstaan. Maar natuurlijk weet ik wel dat er maar één formule is:
Minder eten, meer bewegen
Dat weet ik. Dat snap ik. En toch is het moeilijk om eraan te beginnen. Behalve mínder eten, moet ik ook kijken wát ik eet. Ik mag dan geen chips, drop, snoep, cola, chocolade, gummibeertjes, fastfoodvoordeelmenu’s en slagroomtaartjes meer. En die zijn zó lekker….
Maar wacht even, is het een straf dat ik al die rotzooi niet meer mag eten? Of ben ik al jarenlang mijn lijf aan het straffen, door al die verslavende, ongezonde onzin te eten? Ik heb nooit de tijd genomen om te kijken wat de ingrediënten zijn. Daar had ik helemaal geen tijd voor. Die zak moest leeg. En snel!
Ik geef niemand de schuld. Ik heb het zelf gedaan. Ik heb elk zoet of zout dropje, hard of zacht, elk stukje chocolade met een heerlijk hazelnootje, alle Toffifee, suikerbanaantjes, paprikachips, ribbelchips en lachende gezichtjes stuk voor stuk naar binnen gewerkt. En – eerlijk is eerlijk – het was heerlijk.
Maar nu ik meer dan 100 kilo weeg, en buiten adem raak als ik de trap oploop, ben ik het zat. Ik ben er helemaal klaar mee. Mentaal heb ik me al meer dan een maand voorbereid op deze stap. Vandaag verander ik mijn leefstijl. Deze suikerverslaafde lekkerbek heeft al een dag geen suiker gegeten. En om dit vol te blijven houden, deel ik dit besluit met jullie. Dan is de druk lekker groot en dat heb ik nodig. Maar ik doe het voor mezelf. Voor mijn eigen gezondheid. En natuurlijk wil ik ook het goede voorbeeld geven.
Kritisch zelfonderzoek
Inmiddels zijn we twee weken verder. Ik eet niet alleen minder en anders, maar ben vooral bezig met bewustwording. Met het hoe en waarom van mijn oude patroon en mijn nieuwe levensstijl. Natuurlijk kunnen professionals mij prima vertellen wat gezond eten is en me lijsten meegeven met hoeveelheden en puntensystemen.
Maar dat weet ik zelf ook wel. Ik weet wat gezond eten is. Ik ken de schijf van vijf. Ik weet wat de juiste hoeveelheden zijn. Dus wat houdt me tegen om gezond te eten? Als ik dat weet, kan ik kijken of ik die belemmering kan wegnemen of omdenken. Dankzij mijn studie ben ik aardig bedreven geraakt in kritisch zelfonderzoek.
Nieuwe kleding passen? Liever niet. Dan kom ik erachter dat ik wéér een maat groter nodig heb. Ik vermijd spiegels. Daarin word ik geconfronteerd met al die plekken waar het vet zich ophoopt. Daarom ga ik niet graag op de foto ga en hou ik op het strand mijn T-shirt aan.
En toch gooide ik elke keer weer mijn boodschappenkar vol met producten die bomvol suiker zitten. Waarom?
Trauma en verslaving
Waarschijnlijk weet je al dat ik een trauma heb, veroorzaakt door seksueel misbruik tijdens mijn puberteit. Maar ook fysiek of emotioneel misbruik, verlies van dierbaren, ernstige ongelukken of natuurrampen kunnen een trauma opleveren. En dat kan leiden tot verstoringen in het omgaan met emoties. Emotie-eten kan dan een oplossing lijken, maar levert vaak een eet- of suikerverslaving op. Je eet om te dealen met negatieve emoties en onverwerkte gevoelens. Bij stress, verdriet of angstgevoelens eet je te veel. Je hebt een onbedwingbare behoefte aan snacks, snoep en fastfood.
Eten als troost. Als afleiding. Als aanjager van een (tijdelijk) geluksgevoel. Als bewijs dat jij in control bent. Emotie-eten kent vele redenen. Bij mij heeft mijn misbruikverleden geleid tot een eet- en suikerverslaving. Nu ik mijn trauma ondertussen heb afgestoft en het een plek heb gegeven, is de eet- en suikerverslaving niet meer functioneel. Maar het emotie-eten blijft wel zeer hardnekkig plakken, als een hele nare bijwerking.
Innerlijke rust
Dankzij mijn leefstijladviseur weet ik weer wat gezond eten is. Ben ik me bewust van mijn ongezonde gewoontes. Heb ik mijn eet- en suikerverslaving erkend en ken ik de oorzaak. En nu wil ik het echt grondig aanpakken. Een beetje stoppen met ongezond eten, dat werkt net zomin als ietsje minder roken, drinken of drugs gebruiken.
Ik was nog niet eerder zover. Ik geloof dat je eerst innerlijke rust moet vinden, zodat andere belemmeringen geen obstakel meer vormen. Dus eerst mijn trauma aanpakken, nu mijn verslaving. Ik ben er bewust klaar mee én klaar voor. Dit keer gaat het me lukken. Daar ben ik van overtuigd. Daar geloof ik in.
Dikke dictator
Hoe ik het doe? Deze persoonlijke aanpak werkt voor mij, misschien heb jij er ook iets aan.
De basis: ik eet gezond. Drie keer per dag een vullende maaltijd. Niets meer, maar ook niets minder. Ik neem geen bewerkte producten, fastfood of producten met suiker. En als ik trek heb (van mijn moeder mocht ik nooit ‘honger’ zeggen), dan denk ik aan twee personen. De eerste is een kleine dikke verwende dictator, die schreeuwt om hamburgers en snoep. De ander is een knappe slanke man, die zich tot nu toe heeft laten beïnvloeden door de kleine dikke schreeuwlelijk. Maar daar is hij nu helemaal klaar mee. Gewoon laten schreeuwen. Vooral niet aan toegeven. Lekker veel water drinken, dan houdt die dictator vanzelf een keer op. De eerste week was echt heel moeilijk, vooral ’s avonds. Die dikke schreeuwde zó hard, ik dacht soms dat de buren het konden horen. Maar vol trots zeg ik: ik heb er níet aan toegegeven. En nu, na twee weken geen suiker en veel water, is hij al een stuk rustiger geworden. De weegschaal (maximaal 1 keer per week erop) helpt ook, de resultaten maken me blij. Verder loop ik minimaal 10.000 stappen per dag, waar onze hond trouwens ook blij mee is. Ik til heel wat gewicht met me mee, dus lopen is gelijk een goeie oefening in gewichtheffen 😉
Heb jij hulp nodig om afspraken met jezelf te maken en ze na te leven? Neem contact met me op. Ik ben geen diëtist, maar ervaringsdeskundig in emotie-eten. En een hele gemotiveerde, professionele coach, met een belangrijke missie.
#emotie-eten #seksueelmisbruik #trauma #hulpverlening #dieet #levensstijl #verlies #fysiekmisbruik #emotioneelmisbruik #gezond #eten #afvallen #coach #lifecoach